..."บ้าน่ะสิ" คะนนอุบอิบหลบสายตาประหลาดจ้าละหวั่น "กลับไปได้แล้ว...ดึกแล้วนะ" คะนนเปลี่ยนเรื่องอีกรอบ "โธ่...ไล่จัง" เรารึอุตส่าห์ วิ่งห้อมาถึงนี่...ได้คุยไม่กี่คำเองไล่ซะแล้ว...ยังไม่หายคิดถึงเลย" เสียงออดๆ ที่ยั่วจังหวะการเต้นของหัวใจได้แปลกๆ นั่น ไม่ทำให้คะนนหน้าร้อนได้เท่าสายตาประหลาดที่เหมือนมีดวงดาวหล่นพราวทะลุความมืดสลัวราง "พูดบ้าอะไรของนาย" เธอว่าพลางถอยห่างจากรั้วก่อนหันหลังให้ "นายไม่ไปฉันไปเองก็ได้ง่วงแล้ว...ขอบใจที่มาเยี่ยมนะ...แล้วก็ขอบใจที่...คิดถึง" คำสุดท้ายก่อนคนพูดจะวิ่งปรูดไปไต่บันไดขึ้นห้อง...แม้จะแผ่วเบา แต่ก็แทรกซึมเข้าพื้นที่หัวใจของคนฟังได้ชนิดทะลุทะลวง "ไตรทศ" ยืนมองส่งร่างบางที่ไต่บันไดขึ้นห้องจนลับสายตา เขายังยืนมองส่งกระทั่งห้องเล็กปิดไฟมืดเป็นสัญญาณว่าเจ้าของห้องจะเข้าสู่นิทรารมณ์...หัวใจร่ำร้อง...อยากจะรู้นักว่าคืนนี้เธอจะรู้สึกหมือนกันไหม...ถ้าเหมือนกันก็อยากจะถามเธอนักว่า...คืนนี้จะหลับตาลงได้อย่างไร เมื่อความสุขมันค้ำเปลือกตาอยู่อย่างนี้...จะเป็นเหมือนกันไหม...คะนน...(จากปกหลัง)