หนังสือเล่มนี้มุ่งแสดงให้เห็นถึงการก่อตัว การสถาปนาของระบบความรู้ทางการแพทย์สมัยใหม่ในสังคมไทย ตลอดจนกระบวนการที่การแพทย์สมัยใหม่ของตะวันตกกลายเป็นเครื่องมือของอำนาจรัฐไทยทั้งในแง่ความคิด โครงสร้าง สถาบัน และนโยบาย กล่าวโดยสรุป ต้องการแสดงให้เห็นว่าเชื้อโรคได้สร้างชาติขึ้นมาได้อย่างไร หรือการควบคุมเชื้อโรคกลายเป็นเครื่องมือในการสร้างวินัยให้แก่พลเมืองของชาติได้อย่างไร ความคิดในเรื่องเชื้อโรคดังกล่าวได้เดินทางเข้ามาในสังคมไทยพร้อมกับโรคระบาดซึ่งแพร่กระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็วตามเส้นทางและวิวัฒนาการของเทคโนโลยีการคมนาคม ในด้านหนึ่งความคิดเรื่องเชื้อโรคได้กลายเป็นรากฐานทางความคิดสำคัญให้กับรัฐในการดิ้นรนต่อสู้กับ "ศัตรูที่มองไม่เห็น" และในอีกด้านหนึ่งก็ได้กลายเป็นเหตุผลในการสร้างความชอบธรรมในการเข้าไปควบคุมดูแลร่างกายของพลเมือง ซึ่งมีเป้าหมายสูงสุดเพื่อให้สร้างพลเมืองที่มีสุขภาพพลามัยที่เข้มแข็ง ใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผล และมีอรรถประโยชน์สูงสุดในทางการผลิต โดยมีโรงพยาบาลเป็นกลไกทางความรู้และทางอุดมการณ์สำคัญที่ทำให้ความคิดเรื่องการจัดการกับร่างกายของพลเมืองมีความเป็นไปได้

บทที่ 1 "สยามเก่า" กับ "สยามใหม่" ในปัญหาการอธิบายการเปลี่ยนแปลงทางประวัติศาสตร์ยุคต้นรัตนโกสินทร์
บทที่ 2 การตีความพุทธศาสนาในจารีตของชนชั้นนำสยามต้นรัตนโกสินทร์: กายกับจิต และ โลกย์กับธรรม
บทที่ 3 สกดตามไปโดยรอยเท้าและสายโลหิตอันหยดย้อย: การค้นหาความจริงใน กฎหมายตราสามดวง
บทที่ 4 จารึกวัดพระเชตุพน: บูรพาคดีศึกษา ภาพตัวแทนของความรู้ และการเขียนตะวันตกของชวนชั้นนำสยาม
บทที่ 5 การทำให้ตะวันตกเป็น "ตะวันออก" ของสยาม: การ "จัดการ" กับความรู้สมัยใหม่ของตะวันตก
บทที่ 6 ศิวิไลยเซตแลแอนไล้ตแรตนาแฉน ณ ปลายทางสุขาวดีของชนชั้นนำสยาม