ความทรงจำของคนมันบันทึกไว้ในสมอง ซึ่งรวมเอาความรู้สึกเข้าไปด้วย แต่เมมโมรี่การ์ดในกล้องถ่ายรูป บันทึกไว้แค่ภาพเสมือนจริง ไม่มีอารมณ์ ความรู้สึก บางครั้งไม่ได้เป็นจริงตามที่เห็นด้วยซ้ำ อย่างรูปนี้ เขายกโทรศัพท์ของเขาที่มีรูปถ่ายที่สะพานให้ดู ดูจากรูปแล้วเหมือนเรากอดกันมีความสุข แต่เธอรู้ดีใช่ไหมว่าความจริงเป็นอย่างไรรูปนี้อีก ฉันไม่บอกหรอกว่าผู้หญิงในภาพเป็นใคร เขาให้ดูอีกภาพที่เป็นเขากับผู้หญิงอีกคน "ฉันไม่บอกอะไร แต่ขอให้เธอช่วยอะไรฉันหน่อย ช่วยลบมันทิ้งสักภาพ ภาพไหนก็ได้ตามใจที่เธอคิดว่าดี" เขาวางโทรศัพท์ไว้ตรงหน้าเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา ดูเหมือนน้ำตาเธอแห้งแล้ว ผึ้งตัวนั้นเกาะนิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะบินขึ้นฟ้าโลมมองตามมันไปจนสุดระยะสายตา ตอนนั้นเขามองเลยไปเห็นยอดเขาพอดี ยอดเขาที่เสียดตัวขึ้นขวางเป็นกำแพงไกลๆ โลมชี้ไปที่ยอดสูงสุด แล้วออกเดินทางขึ้นไปหามัน...

นวนิยายเล่มแรกของผู้เขียน 'แดดร้อนเกินกว่า จะนั่งจิบกาแฟ' ปรับปรุงจาก 'ประเทศมือสอง'