"ลอว์เรนซ์ บีส์ลีย์" คือหนึ่งในผู้โดยสารของ "เรือไททานิก" เที่ยวปฐมฤกษ์ เรือเดินสมุทรที่ได้รับฉายาว่า "เรือที่ไม่มีวันจม" ในคืนของวันที่ 15 เมษายน 1912 ขณะที่ไททานิก เรือที่ไม่มีวันจมลำนี้กำลังจะอับปางจมลงสู่ก้นมหาสมุทรแอตแลนติก เขาตัดสินใจกระโจนลงเรือชูชีพหมายเลข 13 เพื่อรักษาชีวิต จากจำนวนผู้โดยสารทั้งหมดของการเดินทางครั้งนั้น มีผู้รอดชีวิตเพียง 710 คน และมีผู้เสียชีวิตถึง 1,514 คน

    เขาคือหนึ่งในพยานของโศกนาฏกรรมการเดินเรือข้ามสมุทรแห่งประวัติศาสตร์ เขาเห็น เขาได้ยิน เขายังจดจำความรู้สึกในค่ำคืนนั้น และได้ถ่ายทอดเรื่องราวของเหตุการณ์ครั้งนั้นผ่านหนังสือเล่มนี้ ตัวอักษรที่ฉายภาพถึงความโกลาหล ความสับสน อลหม่าน ความกลัว ความหวาดหวั่น และความเศร้าโศกสลดของบรรดาผู้โดยสารทุกชนชั้น เรื่องราวที่ถ่ายทอดอยู่บนพื้นฐานของข้อเท็จจริง

    มากกว่านั้น หนังสือเล่มนี้ยังมุ่งเน้นรายละเอียดของเหตุการณ์ว่าเป็นเช่นไร ผู้โดยสารที่สามารถลงเรือชูชีพและรอดชีวิตมาได้ตัดสินใจอย่างไร ความรู้สึกและความคิดขณะที่เขากำลังเผชิญหน้ากับเหตุการณ์นั้นเป็นอย่างไร เพื่อช่วยให้ผู้คนเรียนรู้และสามารถรับมือ หากเกิดเหตุการณ์อันไม่คาดคิดในชีวิต และนี่คือเรื่องเล่านาทีต่อนาทีของผู้เขียน ตั้งแต่การตัดสินใจหนีตายจนถึงช่วงเวลาที่นั่งอยู่บนเรือชูชีพ มองเห็นไททานิกคำดิ่งสู่ก้นมหาสมุทรกับตา โศกนาฏกรรมทางทะเลที่โลกไม่มีวันลืม แม้กาลเวลาล่วงเลยมาแล้วกว่า 111 ปี

บทที่ 1 การสร้างเรือและการตระเตรียมสำหรับเดินทางครั้งแรก
บทที่ 2 การเดินทางจากเมืองเซาแทมป์ตันสู่ค่ำคืนที่เรือชนน้ำแข็ง
บทที่ 3 การชนและขึ้นเรือชูชีพ (เรือบด)
บทที่ 4 การจมลงของเรือไททานิกเมื่อมองจากเรือชูชีพ
บทที่ 5 การช่วยชีวิต
บทที่ 6 การจมของไททานิกเมื่อมองจากดาดฟ้าของเรือ
บทที่ 7 การเดินทางกลับนิวยอร์กของเรือคาร์พาเธีย
บทที่ 8 บทเรียนที่ได้รับจากการสูญเสียไททานิก
บทที่ 9 ความกระทบใจบางประการ