แม้ยามปรือตาหลับลง เสียงลมหายใจดังเป็นจังหวะแผ่วเบา สองพระพาหาช้อนใต้เศียรหนุนสูง คลายความกังวลพระทัย พระองค์พยายามนึกใบหน้าของเด็กหญิงผู้นั้น เพื่อว่าอาจจะเหมือนใบหน้าของหญิงสาวคนใดในเพลานี้ แต่ก็ไร้ผล... พระองค์ไม่อาจจินตนาการนวลหน้านาง

แต่เมื่อพระองค์ปรือตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พบกับหญิงสาวในชุดผ้าขาวห่อกายไว้ เนื้อผ้าปิดส่วนอก เผยแผ่นท้องบางเนียน และอาภรณ์ส่วนล่างพันกายไว้ด้วยผ้าขาวยาวระหัวเข่า เรือนผมของนางดำสนิทยาวตรง เน้นให้ใบหน้าของนางคมคาย แววตาเป็นดั่งสีเข้มเป็นประกาย รอยยิ้มบางผุดขึ้นปรากฏเหมือนจงใจมอบให้แก่พระองค์

เจ้าชายเกิดฉงนจึงยันพระวรกายด้วยสองพระพาหา ลุกขึ้นจากเตียงบรรทม พลางแหวกผ้าขาวบางเปิดกว้าง อยากมองนางให้ชัดกว่านี้ ว่านางคือใคร หรือเป็นเม็ตไจของพระองค์กันแน่...

ภายในห้องเงียบงัน ไร้เม็ตไจผู้อยู่ปกปักษ์ มีเพียงเสียงแว่ววายุพัดผ่าน หญิงสาวเมื่อปรากฏอยู่เบื้องหน้าหายไป พระองค์ลงจากเตียงบรรทม กวาดแววเนตรมองหาพร้อมก้าวพระบาทรอบห้อง ก็มิอาจพบกับหญิงสาวเมื่อสักครู่ได้อีก แต่เมื่อฉายพระเนตรกลับมายังเตียงบรรทมอีกครั้ง พบนางเอนกายอยู่บนเตียงบรรทมของพระองค์ เบือนหน้าหลบอยู่กับหมอนนุ่มสีครีม

เจ้าชายเดินย่างพระบาทกลับมา ขยับพระวรกายลงมานั่งที่เตียงบรรทม มองเห็นแววนวลหน้านางลดต่ำ แต่เลิกดวงตาสีเข้มสูงขึ้น จ้องกลับมายังพระองค์อีกครั้ง ริมฝีปากเผยอเล็กน้อย ว่านางมีความประสงค์ต่อพระองค์บางสิ่ง เจ้าชายรู้สึกสับสน ว่านางผ่านพวกเม็ตไจเข้ามาในห้องบรรทมของพระองค์ได้อย่างไร

“เจ้าเป็นใครกันหรือ เข้ามาหาข้า ต้องการประสงค์สิ่งใด” เจ้าชายเมมเนปทาตรัสถาม แต่นางมิได้ตอบพระองค์แต่ท่าทางของนางช่างเชิญชวน เย้ายวนพระองค์ยิ่งนัก แม้เจ้าชายเมมเนปทาพยายามตั้งสติให้มั่น แต่ดูเหมือนว่าพระพาหาของพระองค์จะขยับไปหานางเอง รวมไปถึงพระวรกายที่ขยับเข้าประชิดเรือนร่างนาง โดยที่พระองค์ไม่ทันได้ไตร่ตรอง

“หม่อมฉัน มาเพื่อพระองค์เพคะ” น้ำเสียงนางช่างหวานหูระรื่นน่าสดับ ริมฝีปากเผยอรับรอพระองค์ประทานสนอง เจ้าชายเมมเนปทาเกิดรู้สึกอยากครอบครองในเวลานั้น พลั้งเผลอทอดพระเนตรเรือนนวลนาง โดยมิได้ตะขิดตะขวงใจ จนลืมไปว่าเม็ตไจของพระองค์ทั้งห้าหายไปไหนกันหมด

นิ้วมือเล็กเรียวนางเอื้อมขึ้นลูบไล้เรือนพระเกศาของพระองค์ เจ้าชายเมมเนปทารู้สึกนึกชอบ ไม่เคยมีใครแตะต้องพระองค์เช่นนี้นอกจากพระมารดา และพระองค์มิอาจปฏิเสธสิ่งที่นางเสนอให้ ริมฝีปากชวนน่าสัมผัส พระองค์ขอทำตามอำเภทพระทัย ครอบครองริมฝีปากคู่งามนี้ไว้ด้วยพระโอษฐ์ ยังรู้สึกถึงลมหายใจของนางรดตอบบนพระพักตร์ หัตถ์ของพระองค์ทำงานไปเองโดยไม่ทันได้ใคร่ครวญ ลูบไล้หัวไหล่นวลเนียนของนางอย่างพึงพอพระทัย จนเผลอกำต้นแขนนางไว้แน่น ดันกายของนางให้นอนราบกับเตียงบรรทม

ขอเพียงได้เชยชมนางโดยมิได้มีเสียงขืนขัด กลับเป็นสิ่งที่นางยินยอมต่อพระองค์อย่างเต็มใจ แววตาสีเข้มของนางสั่นจนเป็นประกาย เหมือนนางจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจ้าชายเมมเนปทาชอบนางเหลือเกิน

“เจ้าช่างงามนัก นามเจ้าคือ...” เจ้าชายเมมเนปทาขอถามสักเพียงนิด ขอให้เป็นสิ่งที่เขาหวัง ขอให้เป็นอย่างที่เขารอคอย นางหลับตาลงยิ้มตอบกลับ ขณะที่พระหัตถ์ของเจ้าชายเลื่อนลูบไล้เรือนร่างนาง เสียงลมหายใจนางสะดุดเป็นช่วง เมื่อปลายนิ้วแกร่งของบุรุษไปหยุดที่ช่วงล่าง มือบางเผลอยกขึ้นกุมท่อนแขนนั้นไว้อย่างตกใจ พระองค์หยุดเคลื่อนไหว แล้วมองเรือนหน้านางให้ชัดขึ้น

แต่เมื่อนางปรือตาขึ้น แววตาสีเข้มหายไป กลับเป็นสีฟ้าดั่งน้ำทะเลปรากฏ จรดจ้องกลับมายังพระองค์

“นาฟเรเพคะ” เจ้าชายรู้สึกหลงใหลในสีแววตาคู่นี้ นางช่างเป็นหญิงสาวที่วิเศษสำหรับพระองค์ รอยยิ้มอย่างพึงพอพระทัยผุดขึ้น ดึงตัวนวลนิ่มนางเข้าโอบกอดรัดไว้

“ข้าคิดถึงเจ้า ... ข้ารักเจ้า” เจ้าชายเมมเนปทารอเพลานี้มาเนิ่นนาน หลายปีนักที่พระองค์มองหาแต่เพียงนาง แต่เมื่อ... พระองค์กลายกอดนางเพื่อขอเชยชมดวงตาสีฟ้าคู่งามนั้น เรือนร่างนางมลายหายไป เหมือนหมอกควันที่ไร้ไฟ เหลือเพียงพระองค์เดียวดายบนเตียงบรรทม

“นาฟเร!! เจ้าอยู่ไหน... กลับมาหาข้า... นาฟเร!! ... นาฟเร!!!” เจ้าชายเมมเนปทาตะโกนก้องลั่นห้องบรรทม แต่ไร้เสียงตอบกลับเหลือเพียงพระองค์เดียวดายในครานี้

คำนำ

เม็ตไจ แปลมาจากภาษาอียิปเปี้ยนว่า ผู้พิทักษ์หรือองครักษ์ ตำรวจ ดังนั้น เรื่อง เม็ตไจ จึงเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับ องครักษ์วังในซึ่งมีเพียงหญิงเท่านั้นที่จะอยู่ใกล้ชิดกับเจ้าชายมากที่สุด เกิดขึ้นในยุคราชวงศ์ตอนต้นเท่านั้น เมื่อเข้าสู่ราชวงศ์ตอนกลาง จึงไม่มีเม็ตไจหญิงอีกต่อไป เนื่องจากมีราชวงศ์ตอนกลางยุคแรก

เรื่องที่เขียนมานี้ เป็นเพียงเรื่องสมมติที่มิจิแต่งขึ้นมาเอง เกี่ยวกับความเชื่อเทพเจ้าโบราณ เทพโอซิริส และเทวีไอซิส เจ้าชายฮอรัส และเทพอีกมากมายที่จะหยิบมากล่าวอ้างถึงในเรื่องนี้ เนื่องจากในยุคนั้นยังมีความเกรงกลัวและความเชื่ออยู่มาก ไม่อาจเหมือนฟาโรห์ตอนปลายที่รุ่งเรืองสูงสุดจนถึงกาลล้มสลาย

แต่ไม่ว่ายุคสมัยใดก็ตาม พายุทะเลทรายย่อมพัดเม็ดทรายมากมายให้เมืองที่ยิ่งใหญ่เพียงใด ล้มสลายได้เช่นกัน



ในตอนท้ายของเรื่องนี้ แสดงให้ถึงความผูกพัน และการระลึกชาติ วิญญาณที่นำพา และคำสาปที่หลงเหลืออยู่... ขอให้สนุกกับเรื่องนี้นะคะ มิจิเขียนแนวฟาโรห์เรื่องนี้ครั้งแรก ผิดถูกประการใดก็ขออภัย ณ ที่นี้นะคะ ^^



ขอบคุณค่ะ

ภูผาสีน้ำเงิน