"โรคซึมเศร้า" คือโรคแห่งยุคสมัยที่ผู้ป่วยอาจไม่มีวันหายดี เมื่อโลกของผู้คนเหล่านั้นเปลี่ยนสีไปแล้ว อาจไม่มีวันกลับมาสดใสได้เท่าเดิมอีก ทำได้เพียงพยายามรักษาตัวให้อาการทุเลาลงและคงที่ การรักษาที่ถูกต้อง การได้รับความช่วยเหลือจากคนรอบตัว และความเข้าใจต่อโรคนี้ คือสิ่งสำคัญยิ่งที่ "โรคซึมเศร้า" จะไม่ทำให้ "โลกซึมเศร้า" ไปจริง ๆ

    "อย่าบอกให้สู้อีกได้ไหม เพราะฉันอาจไม่มีวันหายดี" เล่มนี้ เป็นผลงานของ "จางหมี่นจู้" ผู้เขียนชาวไต้หวัน ที่จะมาบอกเล่าประสบการณ์ของตัวเอง ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งที่ป่วยด้วยโรคซึมเศร้าตั้งแต่ชั้นมัธยมต้น ความทรมานจากอาการป่วย เป็นแรงบันดาลใจให้เธอศึกษาสาขาวิชาจิตวิทยาในระดับมหาวิทยาลัย เพื่อทำความเข้าใจกับโรคนี้ด้วยหลักวิทยาศาสตร์ เพื่อเยียวยาตัวเองและหาคำตอบของคำถามสำคัญสำหรับผู้ป่วยโรคซึมเศร้า เราควรมองตัวเองอย่างไร เราควรดำเนินชีวิตไปด้วยทัศนคติแบบไหน เราควรจะ "อยู่กับ" โรคนี้อย่างไร

    ซึ่งหนังสือเล่มนี้ต่างจากหนังสือที่พูดถึงโรคซึมเศร้าเล่มอื่น ๆ ตรงที่ผู้เขียนนำประสบการณ์ตรงของตัวเองในฐานะผู้ป่วย มาหลอมรวมเข้ากับทฤษฎีและความรู้ทางจิตวิทยา เพื่อให้ทั้งผู้ป่วยและคนใกล้ชิดได้นำความรู้มาใช้รับมือกับสถานการณ์ต่าง ๆ ของชีวิต เข้าใจตัวเองและความรู้สึกของอีกฝ่าย และกลับมาใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขได้อีกครั้ง

บทที่ 1 เปิดประตูสู่โลกซึมเศร้า
- ถ้าฉันตายไปคงดีกับทุกคนบนโลก
- อย่าบอกคนที่มีภาวะซึมเศร้าว่าร่าเริงหน่อยสิ
- ความจำของฉันถูกขโมยไป

บทที่ 2 โรคซึมเศร้ามาหาฉัน หรือฉันเป็นคนไปหาโรคซึมเศร้าเอง
- ความลับในห้องเรียนที่บอกใครไม่ได้
- ฉันไม่มีสิทธิ์อยู่ที่นี่
- ทักษะการอ่านใจคนจากคำพูดและสีหน้าของฉันพัฒนาช้า
- ฉันต้องเสแสร้ง

บทที่ 3 วัฏจักรอันไม่มีที่สิ้นสุด
- ผลจากความเครียดที่คุกรุ่นอยู่ภายใน
- เมื่อถูกเกลียด ความกล้าหาญกลับช่วยอะไรฉันไม่ได้
- หายตัวไปแบบนี้คงดีกว่า
- คราวนี้ลองช่วยเหลือตัวเองดูบ้าง

บทที่ 4 ในที่สุดก็ตามหาตัวเองจนเจอ
- ความเหงาบั่นทอนศักดิ์ศรีได้
- คนแรกที่ช่วยฉันไว้
- ที่แท้เพื่อนก็เป็นแบบนี้เอง
- เปิดใจให้กว้างอีกสักนิด
- โอบกอดพ่อแม่จากหัวใจ

บทส่งท้าย หลังออกจากห้องพักผู้ป่วย