จากการสนทนากันคราวนั้น เรื่องราวของความรักอันลึกซึ้งและยิ่งใหญ่อย่างชนิดที่ไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อนค่อยๆคลี่คลายออกมา   ไม่ยุติธรรมเลยที่บุคคลเหล่านี้จะเก็บไว้เป็นสมบัติส่วนตัว   มันเป็นสมบัติล้ำค่าของทุกคนที่ควรจะได้รับรู้ว่ามนุษย์นั้นเอาชนะความยากลำบากได้ทุกชนิด เป็นสมบัติของคนสิ้นหวังและยิ่งกว่านั้นควรถือเป็นสมบัติของเด็กที่ทนทุกขเวทนาอย่างแอนและบิดามารดาของเด็กประเภทนี้ทั่วโลก   หากจะคิดว่าความรักและความเสียสละอันมีปริมาณล้นเหลือสามารถจะให้ความหวังแก่เด็กประเภทนี้ได้แม้เพียงคนเดียวก็สมควรที่จะเผยแก่มาให้โลกได้รับรู้เสีย

บทที่ 1 ทารกเกิดใหม่
บทที่ 2 อวสานของตุ๊นตุ่นยอดรัก
บทที่ 3 เจ้าแลดดี้แสนรู้
บทที่ 4 คำพูดคำแรก
บทที่ 5 มือขวา มือซ้าย
บทที่ 6 ทอดทิ้งไม่แลเหลียว
บทที่ 7 ลาแล้วทุกสิ่ง
บทที่ 8 การบ้านและงานบ้าน
บทที่ 9 มือที่โอบอุ้ม

ถ้าย้อนกลับไปสมัยเมื่อ 50 กว่าปีแล้ว ชื่อของโรค "ออทิสซึม" อย่างที่รู้จักกันในปัจจุบันคงยังไม่มีอยู่ในสารบบคิดของคนสมัยนี้ ไม่ว่าจะเกิดขึ้นที่อังกฤษหรือไทยก็ตามที ด้วยเรายังไม่องค์ความรู้เกี่ยวกับโรคนี้ ฉะนั้นใครที่เป็นออทิสติกก็จะถูกเหมารวมว่าเป็นโรคจิตหรือปัญญาอ่อนไป