บทสนทนาระหว่างนักเขียนชื่อเลื่องกับนักจิตบำบัดคนสำคัญของญี่ปุ่น เที่ยวกับผู้คน ปัจเจก รากเหง้า โลกตะวันตก ความดี ความชั่ว ความป่วยไข้ เรื่องเล่า ชีวิตสมรส บันทึกนกไขลานและหนทางที่เราจะก้าวต่อไป

    มูราคามิ : ผมคิดว่าคุณค่าที่แท้จริงของนวนิยายกลับอยู่ที่ความช้าของการสื่อสาร ความน้อยนิดของปริมาณข้อมูล และความเหน็ดเหนื่อยของงานทำมือ ตราบที่ยังมีสิ่งเหล่านี้อยู่ นวนิยายไม่น่าจะสูญเสียพลัง เมื่อเวลาผ่านไป เมื่อกระแสน้ำแห่งข้อมูลทางตรงมหาศาลลดหายไปแล้ว ก็จะได้รู้กันว่าอะไรที่ยังหลงเหลืออยู่

    คาวาอิ : แนวโน้มทั่วไปในปัจจุบันเป็นการทำงานแบบมุ่ง "สื่อสารเร็วที่สุด หาข้อมูลให้ได้มากที่สุด ผลิตปริมาณมาก" และมันสร้างบาดแผลให้กับจิตวิญญาณมนุษย์ พวกเราค้นหาความหมายในการทำสิ่งที่ตรงข้ามโดยสิ้นเชิงกับแนวโน้มนั้น ตามหาการเยียวยาบาดแผลนั้น พอคิดอย่างนี้ก็ดีใจที่รู้สึกถึงจุดร่วมในงานของนักจิตบำบัดกับนักเขียน

คืนที่ 1 คนเราเยียวยาอะไรด้วย "เรื่องเล่า"
- คอมมิตเมนต์
- โศกนาฏกรรมแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ฮันชิบกับบาดแผลในจิตใจ
- ถ้อยคำสุภาพ
- ตอบด้วย "เหตุผล" หรือตอบด้วย "ความเห็นใจ"
- สิ่งที่ตกใจเมื่อเป็นนักเขียนนวนิยาย
ฯลฯ

คืนที่ 2 "ร่างกาย" และ "จิตใจ" ที่ขุดลงไปในจิตไร้สำนึก
- เรื่องเล่ากับร่างกาย
- ความเกี่ยวข้องของผลงานกับผู้สร้าง
- เรื่องเล่าที่ทำหน้าที่เชื่อมต่อ
- ข้ามกฎแห่งเหตุปและผล
- อัตลักษณ์กับสากล
ฯลฯ