"ไหนลองพูดใหม่ซิ คุณเห็นผมเป็นผู้ชายยังไงกัน"  "ทำไม อยากฟังซ้ำงั้นเหรอ" ปิ่นแก้วเชิดหน้าอย่างท้าทาย "ได้สิ ฉันจะบอกให้ก็ได้ สำหรับฉันนายเป็นผู้ชายที่น่ารังเกียจ ปลิ้นปล้อน แล้วก็น่าขยะแขยงที่สุดในโลกเลย รู้ไว้ซะด้วย" ทั้งที่ตั้งใจเอาไว้ว่า หากได้พบหน้าปิ่นแก้วอีกครั้ง จะลงทุนคุกเข่าพูดขอโทษต่อหน้า เธอดีๆ แต่หลังจากที่ได้ยินคำด่าทอชนิดสาดเสียเทเสีย ราเมศก็นึกเปลี่ยนใจขึ้นมากะทันหัน "โอ้โฮ ว่าผมซะเสียหายเชียวนะ"  "ฉันพูดเรื่องจริงต่างหากล่ะ"  "ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะคุณปิ่น ไม่อย่างนั้นอย่าหาผมใจร้าย" ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววกรุ่นโกรธ ดวงตาคมดุจนนึกอยากดึงร่างบางเข้ามาจูบ สั่งสอนเสียให้เข็ด แต่ปิ่นแก้วเองก็ใช่ย่อย สวนกลับดุเดือดไม่แพ้กัน "ทำไม จะว่าฉันเหรอก็เอาซี่ เชิญเลย"  "ปากดีนักใช่มั้ย มานี่เลย" ปิ่นแก้วร้องกรี้ดเมื่อจู่ๆ ก็ถูกราเมศช้อนวงแขนอุ้มขึ้นจนตัวลอย ร่างบางทั้งร้อง ทั้งดิ้นเป็นพัลวัน แต่ชายหนุ่มไม่ยี่หระเดินหน้าก้าวลงไปในทะเล ที่มีคลื่นซัดสาดเข้าหาฝั่งจน กระทั่งถึงระดับความลึกเหนือเอว "หยุดเดี๋ยวนี้ อย่า!" ปิ่นแก้วร้องเสียงหลง ก่อนที่ร่างบางจะถูกปล่อยตัวลงไปในทะเลที่มีความลึกระดับ เหนือเอว อารมตกใจบวกกับความแรงของคลื่น ทำให้หญิงสาวอ้าปากกลืนน้ำเข้าไปหลายอึก เมื่อตั้งสติได้ก็รีบหยัดเท้าลงพื้นโผล่พ้นน้ำขึ้นมาหายใจ หน้าตาเปียกปอนดูไม่ได้ ท่ามกลาง เสียงหัวเราะขบขันของราเมศ "เป็นยังไงบ้าง รสชาติของน้ำทะเลช่วยล้างปากได้ดีหรือเปล่า"