โปรยปราย
12 ปีที่แอบรัก ก็ยังเป็นรุ่นพี่หนุ่มคนนั้นอยู่ดีที่ชรัญญารอคอย
++++++
ชรัญญาลงมาได้สักพักก็พอดีกับที่วรุณภพกดออดหน้าบ้านของเธอ
หญิงสาวกุลีกุจอเดินมายังรั่วประตูบ้าน
“อรุณสวัสดิ์ที่รัก” วรุณภพเอ่ย ดวงหน้าคมคายขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อย
“ค่ะพี่ภพ” ชรัญญาเอ่ย
“พี่ภพทานอะไรมาหรือยังคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขณะเดินเคียงคู่กับเขา
“ยังเลย...มีอะไรกิน” ชายหนุ่มตอบหน้าตาเฉย
“ไม่มี” ชรัญญาเอ่ยแล้วดินไปยังห้องครัว
“ใครบอกไม่มี…” วรุณภพเดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องครัว
“ไหน” ชรัญญาเอ่ยถามขณะหยิบแก้วน้ำ
“ก็แอมป์ไง” ชายหนุ่มตอบหน้าเป็น
แก้วน้ำเกือบหลุดร่วงตกลงพื้น หญิงสาวแก้มแดงขึ้นเรื่อๆ ดวงตาคู่งดงามมองค้อนขวับให้เขาหนึ่งที
หัวใจดวงน้อยเต้นรัวอีกครั้งยามเมื่อวรุณภพสวมกอดเธอจากข้างหลัง ชรัญญารู้สึกราวกับภาพฝัน หากแต่มันสัมผัสได้
“จริงๆ ก็มีกินไหมล่ะคะ” ท้ายประโยคหญิงสาวเอ่ยเสียงสูง
“ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยขณะจับเรือนผมของเธอเล่น
ชรัญญาชะงักมือที่กำลังจับช้อนกาแฟคนทันที เธออยากจะหันไปกระทุ้งเขาแรงๆ สักที
“แอมป์หิวแล้ว เดี่ยวสายนะ” หญิงสาวเอ่ยขณะที่หมุนตัวมาหาเขาแล้วหญิงสาวเอี้ยวตัวหอมแก้มเขาฟอดใหญ่
“อุ๊ย เล่นแรงใหญ่แล้วนะเรานี่” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างตะลึงขณะที่หญิงสาวเดินออกไปพร้อมกับจานไข่ดาวทิ้งให้ชายหนุ่มแอบกุมแก้มอย่างรู้สึกดี
+++++