“แต่งงานกับผมสิ” เขาเสนอ “คุณก็จะมีสามีที่คอยดูแลคุณและยังมีหลังคาคุ้มหัวอีกด้วย” แคลร์ใจหายวูบและตัวเบาหวิวเหมือนเท้าไม่แตะพื้นยังงั้นแหละ “ทำไมคุณถึงอยากแต่งงานกับฉันคะ” “มันจะช่วยแก้ปัญหาให้เราทั้งคู่ได้จริงมั้ย” เขาลากเสียงพูดอย่างเยาะหยัน “คุณก็จะได้สามีในฝัน” เขาพูดแล้วยิ้มเมื่อเห็นเธอหน้าแดงก่ำ “และผมก็สามารถแก้ข่าวลือที่จะทำลายชื่อเสียงที่ดีงามของไดแอนได้” ชื่อเสียงที่ดีงามของไดแอน ไม่ใช่ของเขา แคลร์ตั้งข้อสังเกตในใจ เขายังคงเห็นแก่ชื่อเสียงของผู้หญิงคนนั้นมากกว่าชื่อเสียงของตัวเอง “แต่งงานกับคุณเนี่ยนะ” แคลร์ทำเสียงหยิ่ง “ให้ฉันกินเนื้อใส่ยาพิษตายเสียยังจะดีกว่า”

    เขาเพียงแต่ยิ้ม “ผมขอยื่นข้อเสนอทิ้งไว้ก็แล้วกัน คุณมาหาผมได้ทุกเวลาเมื่อคุณพบว่ามันเป็นวิธีแก้ปัญหาของคุณที่ดีที่สุด” “ฉันจะไปรับจ้างขับรถเลี้ยงตัวเอง!” เธอตอบอย่างดื้อรั้น เขายักไหล่ “ตามใจคุณ” เขาหันหลังเตรียมเดินจากไป “แต่จงจำไว้ว่าไม่มีนักธุรกิจที่น่านับถือคนไหนจะยอมนั่งรถที่มีผู้หญิงขับไปตามถนนหนทางในเมืองแอตแลนต้าหรอก”   เขายิ้มให้   “ผมจะรอฟังข่าวจากคุณนะ แคลร์ ถ้าคุณจนหนทางเมื่อไหร่ มาหาผมก็แล้วกัน”