การกระจายอำนาจสู่ท้องถิ่นเป็นประเด็นที่ได้รับการพูดถึงมานานใน สังคมไทย หากจัดตามเรื่องเล่าฉบับทางการแนวคิดนี้ได้เริ่มขึ้นตั้งแต่ราวกลางพุทธศตวรรษที่ 25 ผ่านการตั้ง "สุขาภิบาล" ที่กรุงเทพฯ และท่าฉลอมต่อมายะระดับขึ้นเป็น "เทศบาล" ที่ให้อำนาจการปกครองตนเองของท้องถิ่นมากขึ้นและมีพัฒนาการเรื่อยมาจนถึงปัจจุบันผ่านการจัดตั้ง "องค์การบริหารส่วนตำบล" และ "องค์การบริหารส่วนจังหวัด" เรื่องเล่าฉบับทางการดังกล่าวมีลักษณะและสำคัญ คือ หนึ่ง ให้ภาพความต่อเนื่องของแนวคิดที่ต้องการจะกระจายอำนาจให้แก่ท้องถิ่นถูกที่เริ่มต้นและถูกวางรากฐานมาตั้งแต่รัฐสมบูรณาญาสิทธิราชย์   สอง อำนาจท้องถิ่นถูกเพิ่มขึ้นโดยลำดับอย่างต่อเนื่อง และ สาม รัฐส่วนกลางให้ความสำคัญและมีความจริงใจต่อการกระจายอำนาจเสมอมา

    เรามิอาจทำความเข้าใจเมือง การบริหารจัดการเมืองสมัยใหม่ในประเทศไทยได้ โดยไม่ทำความเข้าใจกับโครงสร้างทางอำนาจที่เป็นอยู่หลังการปฏิวัติ 2475 นั่นคือ การเมืองท้องถิ่นที่สัมพันธ์กับการบริหารปกครองส่วนท้องถิ่น อันเป็นหนึ่งในสามระดับถิ่นนั้นเป็นสนามของการเลือกตั้งที่อยู่ใกล้ตัวกับประชาชน ที่โดยทฤษฎีแล้วสามารถเลือกตัวแทนของพวกเขาไปนั่งในสภาเทศบาล เพื่อทำการออกกฏหมายและบริหารเมืองของพวกเขา

บทนำ
บทที่ 2 กำเนิดเทศบาล : กำเนิดเทศบาล : ความเป็นเมืองและประชาธิปไตยใกล้ตัว
บทที่ 3 เทศบาลและความเป็นเมืองหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 และทศวรรษ 2490
บทที่ 4 ความเป็นเมืองที่ขยายตัวและการลดอำนาจการเมืองของเทศบาลในยุคอวสานประชาธิปไตย ทศวรรษ 2500
บทที่ 5 บทสรุป