"ช่อปักษาสวรรค์" อันมีกลีบแข็งสีแดงเข้มสลับเหลืองและเขียวอยู่ในตัวเอง อันนำมาร้อยประสานเกี่ยวพันกันเป็น "มงกุฎ" ที่วางเด่นอยู่บนถาดทองคำนั้น มันเป็นมาลัยดอกไม้ป่า ที่ประดับแซมพันธุ์ดอกไม้หลากสีสันไว้อย่างงดงาม เสมือนที่ "รพินทร์" และ "ดาริน" เคยนำมาร้อยพันจัดแต่งให้เป็นรูป "มงกุฎไพร" ในระหว่างที่ต่างฝ่ายต่างกระเซอะกระเซิงอยู่ในป่าใหญ่ไพรกว้าง ฝ่ายหนึ่งล่วงหน้าไปก่อน อีกฝ่ายหนึ่งติดตามค้นหา มีแต่ความถวิลหาอาวรณ์ซึ่งกันและกัน ความเจ็บปวด...รันทด ว้าเหว่...และสิ้นหวัง!

    หากลึกลงไปในความขมขื่นตรอมตรมเหล่านี้ก็คือความรักความผูกพันที่มีต่อกันอย่างเปี่ยมล้นจนสุดที่จะพรรณนาได้ บัดนี้ "มงกุฎดอกรัก" ของ "ดาริน" และ "รพินทร์" อยู่เบื้องหน้าทุกคนแล้ว!

    "รพินทร์ เราขอให้ท่านพิจารณาว่า ท่านควรจะประดิษฐาน..มงกุฎไพร..ของท่านวงนี้ไว้ที่ไหน อย่างไร เชิญ!.. ฝากหัวใจ..ใฝ่สัมพันธ์ ฝากกัน หวั่นฤทัยจิตใจคะนึง ติดตรึงมั่นในหัวใจคร่ำครวญ ฝากลม..พลิ้วพรมโชยผ่าน ฝากธาร..พฤกษ์ไพรไม้ป่า ช่วยกล่อมวิญญา ช่วยปลอบทิวา..ถวิลหาเธอ!"