บุรุษหนึ่งผู้มีรูปโฉมงามปานเทพ ทอดพระเนตรประดุจสีเหล็กมองมา ขณะนั้น คลับคล้ายคลับคลาว่าผู้กล้าทุกคนที่ยืนม้าอยู่ จะลงจากหลังม้าจนหมดสิ้นแล้ว เพื่อคุกเข่าลงพื้นถวายคารวะ ฝ่ามือที่แบเหยียดชูสูงรับแสงอาทิตย์ของเขา เกิดประกายประหลาดหลากๆ สี และมีเสียงคำรณแว่วมาแต่ไกล ทางด้านเทวาลัยอันเป็นที่สถิตของปราสาทพระอุมาเทวี ตะวันที่เพิ่งจะโผล่พ้นทิวเขามาเล่า ก็สำแดงปรากฎการณ์ทรงกลดเป็นวงกลม ดูเป็นที่ประหลาดมหัศจรรย์นัก พวกเขาทั้งหลายพากันทรุดกายลงคุกเข่า เอาปลายดาบปักกับพื้น เป็นการแสดงวามเคารพอย่างสูง เยี่ยงข้าทหารจะพึงปฏิบัติต่อกษัตริย์ ผู้เป็นจอมทัพ ฉะนั้น

    เกิดมาเยี่ยงกษัตริย์ขัติยราช แต่อนิจจา อนาถนักต้องพลัดพรากถิ่นฐานแหล่งกำเนิด ซมซานพเนจรไปทั่วเขตแคว้นแดนกันดาร ทุกหุบห้วยละหารลำเนาไพร ข้าบุกบั่นไปปิ่มเลือดตากระเด็น มีดวงตารากรแทนประทีปส่อง ฝากอนาคตไว้กับหมู่เมฆอันเลื่อนลอย สุริยา ประทานพลังฤทธิ์ให้แก่ข้า จันทราเปรียบเสมือนเพื่อนใจ..

    "หากสวรรค์ส่งข้ามาเกิดจริงแล้วไซร้ ข้าคงกลับคืนไปสู่เจ้าได้สมจินต์ รอข้าก่อน อาณาจักรสีทองอันผ่องใส รอข้าก่อน ประชากรทั้งหลาย และ รอข้าก่อน ศัตรูหมู่อมิตร ข้า.. กำลังจะกลับไป กลับไป กลับไป"