จากพายุทราย ชายแปลกหน้า สู่วังชีคหนุ่มพ่อม่าย
เมฆเคลื่อนมาใกล้ขึ้นแล้ว เธอต้องขยับ
แล้วจู่ๆ ภาพผู้ชายบนม้าสีดำก็ปรากฏขึ้นที่สุดสายตา
เธอจ้องมองอย่างประหลาดใจสุดๆ เมื่อเขาควบขี่ม้าอย่างเร็วที่สุดมาที่ซากบ้าน ในไม่กี่วินาที เธอก็เห็นชุดเสื้อคลุมอาหรับและผ้าคลุมศีรษะ ชายผ้าถูกตลบพันปิดที่หน้า เหลือแต่ดวงตาโผล่มาเท่านั้น
ม้าแทบจะไม่ช้าลงเลยเมื่อเขามาถึงตัวบ้าน เขากระโดดลงจากม้าและเห็นลีแอนน์
เขาพูดภาษาอาหรับ
เธอส่ายหน้า ไม่รู้จะตอบอะไร มองเหนือไหล่เขาขึ้นไปเธอก็ต้องเบิกตาโต เมฆสีน้ำตาลใกล้เข้ามาบดบังภาพตรงหน้าแทบหมดสิ้น
“พูดภาษาอังกฤษรึเปล่า” เขาถาม
เธอมองเขา “ค่ะ นั่นอะไรคะ” เธอมองตรงไปที่ก้อนสีดำมหึมา มันไม่ใช่พายุฝนฟ้าคะนอง ไม่เหมือนทอร์นาโด แต่มันใหญ่มาก
“มาเถอะ” เขาบอก ทำท่าชี้ไปที่ทางเข้า พาม้าเข้าไป
“ฉันเดินไม่ได้ค่ะ” เธอบอก ยังตะลึงกับเมฆ “ขาแพลงค่ะ” เสียงดังขึ้นเหมือนรถไฟวิ่ง
เขาพึมพำบางอย่าง ก่อนจะเดินมายกร่างเธอขึ้น ทั้งกล้องและทุกอย่าง
“ไม่มีเวลาแล้ว” เขาบอกเกือบจะวิ่งเข้าไปข้างใน ม้าตามมาติดๆ “พายุทราย” เขาบอก กางผ้าคลุมที่หัวม้าและพันตัวเองและลีแอนน์ด้วยเสื้อคลุมตัวหลวม
               จมูกแทบจะชนกับคนแปลกหน้า เธอนั่งอยู่บนตักเขา ห่มพันตัวด้วยผืนผ้าที่มีกลิ่นแดด