บทสนทนาในวงวิชาการที่ศึกษาศาสตร์แห่งสงครามมักแฝงไปด้วยสมมุติฐานที่ว่า ความรุนแรงเป็นเครื่องมือที่ทรงประสิทธิภาพที่สุดเมื่อใช้คะคานอำนาจคู่กรณีในความขัดแย้ง ขณะที่นักรัฐศาสตร์ก็เห็นว่าขบวนการต่อต้านรัฐติดอาวุธมีแนวโน้มบรรลุเป้าหมายทางการเมืองมากกว่าที่ไม่ใช้อาวุธ ท่ามกลางข้อสมมุติฐานเหล่านี้ ในช่วงปี ค.ศ.2000 ถึง 2006 ปรากฏหลักฐานว่าขบวนการภาคประชาชนใช้ปฏิบัติการไร้ความรุนแรง เช่น การคว่ำบาตรทางเศรษฐกิจ การประท้วงหยุดงาน การชุมนุมบนท้องถนน และมาตรการไม่ให้ความร่วมมือต่างๆ ในประเทศเซอร์เบีย มาดาร์กัสการ์ จอร์เจีย และยูเครน รวมถึงเลบานอน และเนปาล กลุ่มเหล่านี้สามารถท้าทายอำนาจชนชั้นนำ ตลอดจนบรรลุเป้าหมายทางการเมืองที่ตั้งไว้ได้ ในห้วงเวลาที่สงครามจรยุทธ์ด้วยกำลังอาวุธกำลังระบาดในบางสังคม ความสำเร็จของคู่กรณีข้างต้นเรียกร้องให้เราต้องสำรวจว่า เหตุใดผู้คนจึงเลือกใช้ปฏิบัติการไร้ความรุนแรงในการต่อสู้คะคานทางอำนาจ และเหตุใดปฏิบัติการดังกล่าวจึงช่วยให้ผู้บรรลุเป้าหมายทางการเมืองได้