สาวน้อยกัดริมฝีปากเต็มแรง โธ่..โคล นี่ถ้าโคลอยู่ที่นี่..ตรงนี้..เธอคงจะไม่ต้องหวั่นเกรงกับอะไรทั้งสิ้น..! น้ำเสียงเย็นเฉียบเกรี้ยวกราดดังทะลุเข้าไปในความหม่นหมองเฮ็ทเธอร์กะพริบตาปริบ ตกใจผงะ ตัวแข็งขึ้นมาในทันใด ตะแคงเอียง ๆ หันไปทางประตูทางทิศทางที่มาของเสียง "ผมไม่ต้องการฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งสิ้น!" เสียงว่ากราด "อยากรู้แค่ว่าทำไมถึงไม่มีใครแจ้งให้ผมทราบ!" โคล! เธอดีดตัวผึง ลุกขึ้นนั่งตัวตรง ผ้าห่มเลื่อนหลุดเผยให้เห็นชุดคนไข้หลวม ๆ ไร้รูปทรงที่ทางโรงพยาบาลสวมให้ เฮ็ทเธอร์หันขวับไปที่ประตูอย่างใจจดจ่อ ได้ยินเสียงงึมงำ เบา ๆ ก่อนประตูจะเปิดผลัวะและพี่ชายบุญธรรมของเธอก็ก้าวฉับ ๆ เข้ามาข้างใน

    ใบหน้ากระด้างเป็นสีเข้มพยับเมฆ ดวงตาสีเทาเงินลุกวาบภายใต้แนวคิ้วเข้มที่เห็นแต่ไกล เรือนกายสูงใหญ่ ผิวคร้าม กล้ามเนื้อตึงแน่น ความสูงใหญ่ของเขาบดบังนางพยาบาลร่างเล็กที่เดินตามหลังจนมิด ดวงตาสีอ่อนของหญิงสาวเป็นประกายพร่างด้วยเกล็ดน้ำตายามเห็นเขาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า เฮ็ทเธอร์กางแขนออกกว้างคล้ายเด็กน้อยยามหกล้มได้รับบาดเจ็บ ที่โหยหาคนปลอบโยนดวงตาสีเทาลุกวาบเมื่อเห็นสภาพของเธอ ชั่วแวบที่เขาทำท่าเหมือนอยากจะอาละวาดให้หนำใจ โคลเหวี่ยงหมวกโคบาลทรงสูงสีครีมไว้บนเก้าอี้ ก่อนจะโน้มตัวรวบร่าง บอบบางของหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนแข็งแรง โอบเธอแนบอกขณะหย่อนกายลงนั่งเบียดบนเตียงคนไข้!