ที่นั่นเองบนดินที่ขุดบรรจุไว้กองใหญ่ๆ ในหีบใหญ่ใบหนึ่งของจำนวนทั้งหมดห้าสิบใบ เป็นที่นอนของตาเคานต์! แกหลับหรือตายฉันก็พูดไม่ถูก เพราะนัยน์ตาของแกลืมค้าง แต่จะมีลักษณะใสดังแก้วบอกถึงความตายก็หาไม่...ส่วนแก้มนั้นอิ่มเอิบไปด้วยความมีชีวิตตลอดจนลักษณะอันซีดเผือด ริมฝีปากก็แดงเหมือนเก่า แต่จะหาวี่แววของอาการเคลื่อนไหวกระดุกกระดิกสักนิดก็ไม่มีเลย ไม่มีอาการเต้นของชีพจร ไม่มีลมหายใจและไม่มีอาการของหัวใจเต้น
    ฉันก้มตัวลงเหนือแก พยายามหาวี่แววของความมีชีวิตสักเท่าใดก็หาไม่พบ แกคงไปนอนอยู่ที่นั่นนานนักไม่ได้เป็นอันขาด เพราะกลิ่นไอดินจะต้องหายไปภายในสองสามชั่วโมงเท่านั้น ส่วนที่ข้างหีบมีฝาเจาะรูไว้ทั่ว ฉันคิดจะค้นหาลูกกุญแจในตัวแก แต่พอตั้งท่าจะค้นก็เห็นนัยน์ตาตายด้านของแกเข้า ซึ่งทั้งที่คนตายด้ายอยู่อย่างนั้นก็มีแววของการเกลียดชังปรากฏอยู่ แม้จะไม่ส่อว่าสำนึกในตัวฉันหรือการที่ฉันอยู่ ณ ที่นั้นก็ตามที แต่ฉันก็เผ่นหนีออกจากที่นั้นทีเดียว...