"พิศวาสรักจอมพยศ" 
    "ใครวะ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? แล้วมาอยู่ในบ้านฉันได้ไงกัน"  "บอสลืมคุณเมย่าไปแล้วหรือครับ" อะไรนะ!! คลิกซ์โต้ลดกล้องส่องทางไกลในมือลง เขาสูดน้ำลายที่ไหลเอ่อมาจ่อที่มุมปากกลับเข้าไปในอุ้งป่าก ใบหน้าคมคายกึ่งบึ้ง กึ่งยิ้ม "...ตกลงเงือกน้อยในสระนั่นคือเมยานี ลูกสาวของเฮียเมมา อย่างนั้นหรือ? เด็กนั้นโตเป็นสาวแล้วทำให้เขาพลุ่งพล่านได้ขนาดนี้เขียว..." ชายหนุ่มมือเย็นเฉียบ เขาเดินคอตกย้อนกลับเข้าไปในห้องนอน แล้วจึงทรุดนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ พร้อมกับยกมือคลึงที่ข้างขมับ พยายามไม่นึกถึงความอวบอิ่มที่เพิ่งเห็นมาหมาด ๆ หุ่นเตะตา รูปร่างถูกใจ แต่หล่อนกลับกลายเป็นของต้องห้าม น่าเสียดายโว้ย!!

    "เมียนอกกรรมสิทธิ์" 
    "ชม...เหรอคะ ที่ปล้นหัวใจ..."  "ใช่ หัวใจของพี่มันอยู่ที่ชม นั่นแหละที่เป็นปัญหาของเรา"  "ฟอร์สเตอร์" บอกหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเครียดขรึม ตั้งแต่ผ่านการใช้ชีวิตมาสามสิบปี เขาเพิ่งได้พบเจอกับความสุขที่มีความทุกข์ปะปนมาด้วยก็ตอนที่ได้รู้จักผู้หญิงที่ชื่อ "ชมชนก"  "หัวใจของพี่ฟอร์สอยู่ที่ชมอย่างงั้นเหรอคะ"  "พี่ต้องหาคำพูดที่มันสละสลวยกว่านี้หรือไง ชมถึงจะเชื่อพี่"  "พี่ฟอร์สปากร้าย เจ้าอารมณ์ ใจคอโหดเหี้ยม ทารุณผู้อื่น..."  "เอาเป็นว่าพี่จะคิดก่อนพูดเสมอ แล้วจะพยายามปรับปรุงพฤติกรรมที่เมียไม่ปลื้ม โอเคมั้ยจ๊ะ?" เขาพูดแทรกขึ้นเพราะถ้าขืนทนฟังนิสัยส่วนตัว จากที่ภรรยาสาวแจกแจงมาเป็นหน้ากระดาษ ผู้ชายอย่างฟอร์สเตอร์คงต้องปรับปรุงตัวจาก...หน้ามือเป็นหลังมือ ไม่เพียงแต่...จะทำให้บรรดาคนสนิทเกิดความแปลกใจ คนกลุ่มนี้อาจยกให้เขาเป็นหัวหน้าสมาคมกลัวเมียอย่างไม่มีข้อกังขา