"ไผ่ลายหยก" เล่าถึงวัฒนธรรมประเพณีพื้นบ้านชาวบ้านบ๋าย่าหยาผ่านเรื่องราวของ "ศรีมณี" ซึ่งเป็นเด็กสาวที่อาศัยอยู่กับแม่ ชื่อ "นางเหมิน" นางเหมินเป็นคนเจ้าอารมณ์ ปากร้าย ศรีมณีอยู่กับแม่อย่างไม่มีความสุขเพราะนางเหมินมักจะมองศรีมณีเป็นตัวกาลกิณี เพราะตอนที่นางเหมินอุ้มท้องศรีมณี สามีก็เสียชีวิตไปเสียก่อน หากคราวใดที่ศรีมณีทำผิด แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย นางเหมินก็มักจะดุด่า หรือหากอารมณ์ไม่ดีก็มักจะลงมือทุบตีอยู่เสมอ วันหนึ่ง "ซุยจ๋าย" พี่สาวคนละพ่อของศรีมณีได้เข้ามาปลอบประโลมศรีมณีที่กำลังน้อยเนื้อต่ำใจ พี่สาวบอกว่าพ่อของศรีมณีก่อนตายได้ปลูกต้นไผ่ลายหยกไว้เป็นของขวัญให้ลูกสาว ศรีมณีได้ฟังคำปลอบประโลมและรู้สึกมีกำลังใจ คราวใดที่เธอเสียใจก็จะมีไผ่ลายหยกเป็นเครื่องเตือนใจให้ตนเองมีพลังสู้ต่อไป

    หลังจากที่ศรีมณีเรียนจบ ก็ไปทำงานเป็นครู แม้ต่อมาเธอติดเชื้อวัณโรค ไม่กล้ามีใครเข้าใกล้ แม้จะท้อถอยเพียงใด ศรีมณียังคงมีไผ่ลายหยกคอยให้กำลังใจเสมอ ภายหลังเรื่องร้ายผ่านพ้นไป ในที่สุดศรีมณีก็ได้รับการยอมรับจากนางเหมินผู้เป็นแม่ ได้ตบแต่งออกจากเรือนมีครอบครัว และศรีมณีก็ยังเลือกปลูกไผ่ลายหยกไว้ที่บ้านหลังใหม่ของเธออีกด้วย!

บทนำ ตัวกาลกิณี
บทที่ 1 งานมงคล
บทที่ 2 ผู้รับช่วง
บทที่ 3 แม่ผัวลูกสะใภ้
บทที่ 4 หมดใจ
บทที่ 5 เรื่องร้าย
บทที่ 6 มิตรภาพ
บทที่ 7 ไผ่ลายหยก
บทที่ 8 พี่น้องผู้มั่งคลั่ง
บทที่ 9 คุณครูคนใหม่
ฯลฯ

- หนังสือรองชนะเลิศอันดับ 1 รางวัลชมนาด นวนิยายยอดเยี่ยมประจำปีพุทธศักราช 2563