"“ตัวจริงนายสวยกว่าในรูปเยอะเลยนะ” เสียงทุ้มของใครบางคน ดังอยู่เหนือตัว ผมลืมตาโพลงพบกับใบหน้าคมเข้มราวกับนายแบบในนิตยสารอยู่ใกล้เพียงปลายจมูก นิ้วเรียวยาวไล้บนแก้มผมไปมา ผมเบือนหน้าหนี พยายามขยับตัวลุก

" ไอ้แทนล่ะ ไอ้แทนอยู่ไหน "ผมสะบัดหัวไล่อาการมึนที่ยังคงตกค้าง กวาดสายตามองหาเพื่อนที่มาด้วยกัน

“ถ้านายมองหาเพื่อนนายละก็ เขากลับไปแล้ว”

“กลับไปไหน”

“ไม่รู้สิ แต่คงไม่กลับมาอีกยาว”

“ทำไม”

เขาส่งเสียงหัวเราะในลำคอแทนคำตอบ

“เขาส่งนายให้ฉันแลกกับเงินจำนวนหนึ่งที่คงอยู่สบายไปครึ่งปี”

คำตอบของเขาทำให้ผมชะงัก ชาไปทั้งใบหน้าราวกับถูกตบฉาดใหญ่ เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่ผมคิดว่าเขาเข้าใจผมทุกเรื่อง ตอนนี้เขากลับ... ทำร้ายผมเสียเอง อย่างนั้นเหรอ

“ทำไม...” ผมได้แต่ถามคำถามที่ไม่มีคำตอบ ในอกมันจุกไปหมด อยากจะร้องไห้แต่น้ำตาไม่มี ได้แต่รวบรวมเรี่ยวแรงที่หลงเหลือเพียงน้อยนิด ผลักอกคนตรงหน้าออกไป แต่ก็ไร้ผล เขาใช้มือหนึ่งรวบข้อมือทั้งสองของผมไว้เหนือศีรษะ โน้มหน้าเข้ามาใกล้

“ท่าทางแบบนี้ ไม่เคยผ่านมือใครมาเหรอเนี่ย ไม่อยากเชื่อ...”

ผมพูดอะไรไม่ออก รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ตอนนี้ผมคงหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธ ทั้งอายที่ทำอะไรเขาไม่ได้ ทั้งที่รวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีดิ้นให้หลุดจากการพันธนาการของเขา และดูเหมือนว่าผมยิ่งดิ้นเท่าไร เขาจะยิ่งออกแรงบีบข้อมือผมมากขึ้นเท่านั้น จนผมเริ่มรู้สึกเจ็บ

“จริงๆ ฉันจ่ายเงินซื้อนายมานะ เพื่อนนายรับเงินไปแล้ว นายไม่ควรขัดขืนฉัน”"