“ที่นี่คือที่ของเจ้า และเราก็รักษามารยาทอันควรแล้ว การละเล่นเริงระรื่นเป็นเรื่องของพวกท่าน แต่สำหรับข้า... มันไม่ใช่ธุระสำคัญ” มาร์ติน่ากล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วไร้น้ำเสียงมีเยื่อใย แววตาสีเขียวสุกใสเชิดมองฝ่ายตรงข้ามที่สูงกว่า นางถลำมาไกลเกินไปแล้ว และตัวนางเองรู้สึกว่าเริ่มไกลห่างจากป้าอลิเซียเข้าไปทุกที

    “เจ้าจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าไป และข้าก็ไม่อนุญาตให้เจ้าอยู่ห่างจากข้าอีก...” เจ้าชายธีเอลเรียสค่อยๆ โน้มตัวลง พลางแผ่วเสียงกระซิบให้เบาลง เมื่อพระโอษฐ์งดงามอยู่ใกล้เรือนหูนางสองแขนแกร่งโอบกอดรอบเอวเล็ก ความอบอุ่นแผ่กระจาย จากเรือนร่างใหญ่ๆ สู่กายบางร่างเล็ก

    อารามร้อนรุ่มตกใจของเด็กสาวกลับสงบลง และยอมศิโรราบต่อเจ้าชายแต่โดยดี ท่ามกลางเสียงดนตรีกับความสนุกสนานครื้นเครง ในเงามืดของแสงไฟในราตรีนี้ ไม่มีผู้ใดสนใจพวกเขาทั้งสองในมุมมืดแห่งหนึ่ง มาร์ติน่าทำได้แต่เพียงกำไม้กวาดไว้ในมือแน่น แต่ไม่อาจสลัดแขนแกร่งซึ่งโอบกอดเอวนี้ไว้ได้

    เรือนหน้าเงยสบดวงตาประกาย ท่ามกลางแสงคบไฟในราตรีนี้ พระพักตร์ตรงหน้าของชายหนุ่มที่สูงกว่า โน้มตัวลงมาราวกับอยากจะสำรวจนางให้ชัดเจนขึ้น สองแขนซึ่งโอบกอดไว้คลายออก หลังจากแน่ใจแล้วว่านางจะไม่วิ่งหนี มือหนากร้านยกขึ้นสูงเพื่อเลื่อนฮู้ดสีเทาของนางให้หล่นไปด้านหลัง

    ปรากฏเรือนผมสีทองตรงหน้า กับแววตาสีเขียวประกายดั่งมรกต ชายหนุ่มเหมือนต้องมนต์จากริมฝีปากเล็กหวานสีชมพู ทำให้เขารู้สักอยากลิ้มลองเหมือนกับขนมเวทมนตร์จากเรียวมืองามของนาง เพียงแค่ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ กลับมีเสียงระเบิดไฟเป็นดวงใหญ่ ระยะห่างนอกเมืองอยู่รอบๆ เมืองนี้... ฝีมือของ “อลิเซีย”



    “มาร์ติน่า !!! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ก่อนที่ป้าจะโกรธเจ้ามากไปกว่านี้... แสดงตัวเจ้าออกมานะ มาร์ติน่า!!! ” เสียงของอลิเซียดังกึกก้องกังวานทั่วราชอาณาจักรในราตรีนี้ ทำให้เสียงดนตรีที่ดังระงมเมื่อสักครู่ พร้อมด้วยเสียงชายหญิงกำลังสนุกสนานต้องหยุดลงฉับพลัน ประชาชนภายในเมืองต่างมองขึ้นไปบนฟ้า พบร่างหนึ่งภายใต้ชุดคลุมสีดำลอยอยู่บนฟากฟ้า พวกเขาคิดว่า หากนางมิใช่นางฟ้า ก็คงจะเป็นสาวกแห่งปีศาจ

    ผู้คนในเมืองต่างสับสน ต่างรู้สึกหวาดกลัวในฉับพลัน และเริ่มรู้สึกว่า สิ่งที่เสียงดังกังวานออกมาได้นั้น คงจะไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่ร่างที่ปรากฏลอยอยู่บนฟากฟ้า เป็นร่างหนึ่งเสมือนกายหญิงสาวกับไม้กวาดด้ามยาวและมีปลายดอกหญ้าพู่ใหญ่

    “ป้าอลิเซีย !!! ชั้นต้องไปแล้ว ลาก่อน...” มาร์ติน่าร้องเสียงหลงอย่างหวาดกลัว นางคงไม่อาจทำตามใจได้มากกว่านี้แล้ว เด็กสาวผละจากชายหนุ่มเบื้องหน้า เมื่อเขาเผลอคลายวงแขนเพราะเสียงกึกก้องกังวานของอลิเซียบนฟากฟ้า

    ชายหนุ่มมือไวพอที่จะคว้ามือขวาที่ว่างอยู่ของนาง แล้วดึงกลับมาพร้อมบรรจงจุมพิตอย่างรวดเร็ว สองแขนแกร่งดึงร่างเล็กกอดรอบเอว โอบรัดกายนางแนบแน่นกับรูปกายบุรุษ มาร์ติน่าไม่มีเสียงเล็ดลอดร้องห้ามเขาไว้ได้ มีเพียงเสียงกรีดร้องดังในลำคอ จนกระทั่งถูกดูดกลืนหายไปด้วยแรงจุมพิตของเขา

    หยาดน้ำตาแห่งความกลัว เด็กสาวรู้สึกหวาดกลัวกับการกระทำของเขาชายหนุ่มเบื้องหน้า เหมือนเขาจะมาล้อเล่นกับความรู้สึกของนาง อยากวิ่งหนีเขาให้ไกลที่สุด อยู่กับป้าอลิเซียอย่างที่เคยเป็น แต่อีกใจเป็นความรู้สึกใหม่ที่เพิ่งเคยเจอ อยากอยู่ใกล้เขา รู้สึกปลอดภัยได้รับการปกป้อง ด้วยสองแขนหนากำลังโอบกอดนางอย่างอบอุ่น

มาร์ติน่ารู้สึกสับสน...

นิยาย... มักจะเริ่มจาก...
เรื่องจริง... เวลาผ่านไป ก็กลายเป็นเรื่องเล่า...
เรื่องเล่า... ก็เริ่มกลายเป็นตำนาน...
ตำนาน.. เมื่อเวลาผ่านไป ก็กลายเป็นนิทาน...

และครานี้ จาากนิทาน ก็จะกลาย เป็น นิยาย

เชื่อเถอะ .. นักอ่านทุกๆ คน ต้องเคยได้ยินนิทานที่ขึ้นว่า...
"กาลครั้งหนึ่ง... นานมาแล้ว...." ใช่มั๊ยคะ??? ^^~

เทพนิยายเรื่องนี้ก็เช่นกัน.. แต่จะเป็นฉบับ พิศดาร มิจิขอนำเสนอ..

มิได้นำเทพนิยายเรื่องใดมายำหรอกนะคะ... แต่
เขียนจากไอเดียส่วนตัวที่อยากจะทำให้มันน่าสนใจมากยิ่งขึ้น

ขอให้สนุกกับเทพนิยายฉบับ ภูผาสีน้ำเงิน...