ทุกๆ เดือน ‘รุ้งตะวัน’ มีหน้าที่ต้องไปเก็บเช็คที่โรงแรมหรูไฮโซ จากเดิมที่คอยหลีกเลี่ยงเท่าที่โอกาสจะอำนวย มาระยะหลังนี้แหละที่หัวเด็ดตีนขาดให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมเฉียดกรายเข้าใกล้สถานที่นั้นเป็นอันขาด เพราะอีตาเจ้าของโรงแรมสุดแสนจะเลิศเลออย่างกับเทวดานั่นประกาศเจตนารมณ์ซะชัดว่าจะไม่มีทางปล่อยเธอให้คลาดสายตาอีก! บรื๋อ~ ช่างน่ากลัวสิ้นดี      ก็จริง เธอยอมรับว่ารักเขา... แต่! นั่นมันเป็นเรื่องตั้งแต่สมัยเธอเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกโน่น ส่วนตอนนี้น่ะเหรอ เชอะ! เธอหมั่นไส้เขาอย่างกับอะไร ‘พลภัทร’ ผู้ซึ่งชาติตระกูลสูงส่ง รูปร่างหน้าตาสง่างาม กิริยาวาจาแสนจะผู้ดี๊ผู้ดี ปัดโธ่! อยากให้มีใครมาเห็นจริงจริ๊งว่าเวลาอยู่กับเธอ เขาร้ายกาจแค่ไหน    แล้วจะให้เชื่อลงได้อย่างไรว่าพลภัทรมีใจให้เธอจริง ในเมื่อเธอเป็นแค่ลูกสาวเจ้าของโรงน้ำแข็ง ไม่มีวันเสียหรอกที่เขาจะเหลือบแลคนระดับล่างอย่างเธอ ต่อให้อีตาลมรำเพยน้ำเน่าจะพร่ำกรอกหูเธอว่า “องค์อมรินทร์! นี่คือความรักโดยแท้ ความร้าก~ ที่พระพรหมทรงลิขิตลงมาให้กับคุณรุ้งตะวัน~” ก็เถอะ