ฉันเป็นตัวประหลาดที่หาคำจำกัดความไม่ได้ มันคงเป็นทั้งโชคดีและโชคร้ายในคราเดียว โชคดีที่ไม่ต้องเหมือนใคร โชคร้ายที่ไม่มีใครเหมือน

    บทกวีกึ่งนิยายขนาดสั้น วาดภาพถึงความเศร้าอย่างหาสาเหตุไม่ได้ของหญิงสาวที่อาศัยอยู่ในดินแดนอุดมคติ มองโลกแบบไม่อยู่ในร่องในรอย ต้องคำสาปให้เกิดมาพร้อมความขมขื่นและฝังตัวเองไว้กับความทุกข์ระทม คล้ายลัดวงจรในเปลวเพลิงเม็ดฝน

    เรื่องราวดำเนินผ่านความทรงจำที่เกี่ยวพันกับสิ่งของ สถานที่ ผู้คน ปะติดปะต่อผ่านร่องรอยของกาลเวลาที่ถูกกอบโกยมาครอบครอง เก็บรักษา และแบกรับไว้ในหัวใจบอบบางดวงเดียวที่มีอยู่ หญิงสาวผู้นี้อาจจะเป็นใครก็ได้ที่กำลังเผชิญหน้ากับสภาวะล่มสลายภายในตัวเอง สภาวะแปลกแยก ทิ่มแทงนึกคิดผิดแผกที่คอยฉีกกระชากตัวตนเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย จนต้องหาทางออกด้วยการซ่อนตัวอยู่ในกรงขังเพื่อไล่ล่าตามหาอิสรภาพเช่นผีเสื้อปีกสีน้ำเงิน มนุษย์เราล้วนใฝ่ฝันหาโลกยูโทเปีย ในขณะเดียวกันก็ลอกคราบทิ้งร่องรอยดิสโทเปียไว้ในทุกๆ ที่ที่ย่ำผ่านไป