คนเรามันจะมีอยู่สองประเภทคือ เหงามากอยากความรักแต่รักกับใครก็ไม่ยั่งยืน อีกประเภทหนึ่งก็คือคนที่ไม่ต้องการมีความรักเลย แต่คนประเภทนั้นกลับมีคนวิ่งเข้าหาอยู่ไม่ขาด ส่วนผมจะเป็นประเภทแรก คืออยากมีแหละแต่คบกับใครไม่เคยเกินหกเดือนสักคน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร อาถรรพ์คนหน้าตาดีเหรอเปล่าก็ไม่แน่ใจ

“ต้นว่านวันนี้ไปเที่ยวกันนะ”

“เจไปกับเพื่อนได้ไหม ว่านเพิ่งทำงานเสร็จยังไม่ได้นอนเลย”

“แต่วันนี้วันเกิดเจว่านจำไม่ได้เหรอ”

“จริงด้วย งั้น...แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ ไว้ว่านว่างจะพาไปฉลองย้อนหลัง”

“ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้ งั้นเจว่าเราสองคนเลิกกันเถอะ ว่านไม่เคยมีเวลาให้เจเลย ตั้งแต่คบกันมาก็เป็นแบบนี้ตลอด เจทนไม่ไหวแล้วอะ”

แล้วกูต้องทนกับคนที่ไม่เข้าใจกูด้วยไหมล่ะ ก็ไม่เห็นจำเป็นสักนิด

“โอเค แค่นี้นะว่านจะนอนแล้ว เดี๋ยวหน้าโทรม!”

ชิน...

อยากเลิกก็เลิกไปสิใครแคร์ ไม่ใช่คนแรกสักหน่อยที่มาเรียกร้องหาเวลากับคนทำงานกลางคืนแล้วนอนกลางวันอย่างผมแบบนี้ ในเมื่อหาคนที่เข้าใจไม่ได้ก็ไม่ต้องมีมันหรอกความรักน่ะ อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นยากอะไรถึงแม้ว่าเพื่อนฝูงจะมีคู่กันไปหมดแล้วก็เถอะ เวลาไปเที่ยวกับพวกมันก็แค่...นั่งมอง อิจฉา แล้วก็เศร้าใจแค่นั้น

มันคือกฎของความรัก

มันคือข้ออ้างของคนที่ไม่ใช่

มันคือช่วงเวลาหนึ่งที่ผ่านมา และกำลังผ่านไป

มันคือ...เรื่องที่คนอย่างต้นว่านต้องเจอเกือบทุกปี

กู๊ดไนท์คนมีแฟน...