ผมเชื่อว่าหลายคนคงเคยเขียนไดอะรี่ ผมก็เคยเขียนแล้วผมก็รู้ด้วยว่าความยากที่สุดของการเขียนไดอะรี่คือเขียนให้มันต่อเนื่อง อีกอย่างที่ยากคือการเก็บรักษาไดอะรี่ที่เราเขียนให้อยู่กับเราไปนานๆ
   ตั้งแต่เด็กจนเป็นผู้ใหญ่ผมเขียนไดอะรี่ไว้หลายเล่ม หลายปี ในจำนวนนี้ไดอะรี่บางเล่มหล่นหายไปกับกาลเวลา ขณะที่ไดอะรี่บางเล่มผมเป็นคนทิ้งมันไปเองเพราะไม่อยากจะจดจำเรื่องราวชอกช้ำที่เกิดขึ้นในปีนั้น มานั่งคิดดูตอนนี้ ผมรู้สึกเสียดายว่าไม่น่าทำอย่างนั้นเลย ไม่ว่าจะดีใจ เสียใจ เป็นสุขหรือเป็นทุกข์ ทุกสิ่งที่เราบันทึกลงไดอะรี่มันก็คือเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นจริง ในชีวิตของเรา เรื่องเลวร้ายบางเรื่องพอถูกบ่มด้วยกาลเวลามันก็กลับกลายเป็นเรื่องธรรมดาๆ บางเรื่องที่เคยบันทึกว่าหนักหนาพอกลับมาอ่านวันนี้กลายเป็นเพียงเรื่องน่าขัน ประโยชน์อย่างเดียวของไดอะรี่ที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ มันทำให้เราได้ทบทวนชีวิต
ผมดีใจที่ อุดม ไม่ทิ้งไดอะรี่ของเขา