ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาตัวเองทำผิดไปตรงไหน ที่แท้เธอก็เสียเวลาอยู่ในการแอบรักเงียบๆ ตามลำพังมานานเกินไป ชำนาญกับความเศร้าและการเสแสร้งต่างๆ ทว่ากลับไม่เคยเข้าใจว่าในโลกแห่งความรักของคนสองคน การตัดสินใจสุดท้ายไม่ได้เกิดจากความฉลาดรู้ใจกัน ไม่ใช่ว่าพึงพอใจที่เข้ากันได้ดี ยิ่งไม่ใช่การชื่นชมสุดจิตสุดใจ แต่เป็นความปวดใจ ความสงสาร ความตัดใจไม่ลงที่ทำอะไรไม่ได้ในสถานการณ์ที่ยากลำบากต่อทั้งสองฝ่าย

    เธอจดจำตัวอักษรของชื่อ ‘เซิ่งไหวหนาน’ รวมถึงภาพแผ่นหลังของเขาเสียงฝีเท้าที่แผ่วเบา และลูกพลับลูกนั้นที่ร่วงหล่นลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลกไว้ในไดอารี่เล่มนั้น เติมเต็มความว่างเปล่าของกระดาษสีขาวด้วยความรู้สึกมากมายที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจ เก็บซ่อนมันเอาไว้และดื่มด่ำกับความรู้สึกรักที่เอ่อล้นเพียงลำพัง

    ความรู้สึกของการ ‘แอบรัก’ สำหรับ ‘ลั่วจื่อ’ นักศึกษาสาวคณะเศรษฐศาสตร์เป็นเช่นนี้เสมอมา…จนกระทั่งในวันที่เธอได้มีตัวตนในสายตาของเขา ทุกๆ ความคิด ทุกๆ ความรู้สึกที่ซุกซ่อนไว้ ได้ถูกเปิดเปลือยอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มผู้ยึดครองพื้นที่ในหัวใจของเธอตั้งแต่วัยเยาว์

    ในช่วงเวลานั้นเองลั่วจื่อก็ตระหนักว่าเวทมนตร์ของการแอบรักได้คลายออกแล้ว ทุกสิ่งที่เธอวาดฝันไว้ล้วนแตกต่างไปจากในจินตนาการ และเมื่อการแอบรักไม่ใช่ความลับอีกต่อไป ความรักก็จบลงแล้วใช่หรือไม่