0
สำนักพิมพ์ : springbooks
เราต่างต้องการที่หยุดพัก อาจเป็นตรงไหนสักที่หรือใครสักคน บนโลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบหรอก จงหกล้ม และติดขัด เพราะนั่นคือชีวิต
นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้คุยกับตัวเองอย่างเปิดใจ ชีวิตคือการตั้งคำถามอยู่เสมอ จริง ๆ แล้วเราต้องการอะไร ทุกวันนี้ใช้ชีวิตได้ดีแล้วใช่ไหม วันหน้าควรใช้ชีวิตอย่างไร ทว่าการหาคำตอบโดยลำพังกลับไม่เคยง่าย...
แค่โอบกอดตัวเองให้เป็น ความเรียงแสนอบอุ่นจาก "คิดมาก" ที่มาพร้อมกับกำลังใจ พลังบวก นำเสนอในรูปแบบจดหมาย ซึ่งผู้อ่านจะได้รับประสบการณ์เหมือนได้อ่านจดหมายจากนักเขียน ที่เป็นทั้งผู้รับฟังและมอบคำแนะนำอย่างอบอุ่น
โปรดอย่าใจร้ายกับหัวใจของเธอ โปรดโอบกอดทุกช่วงเวลาในชีวิตด้วยความเข้าใจ เพราะสิ่งที่ทำให้เราเจ็บปวดที่สุด ก็กลับกลายเป็นสิ่งที่มีความหมายที่สุดได้
แล้วเธอจะพบกับความสัมพันธ์ที่เบาใจ หนังสือที่ว่าด้วยความสัมพันธ์และความสมดุล ค้นหาวิธีที่ใช่เพื่อจะได้ไม่ต้องเหนื่อยจนเกินไป
ฉันชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ละ โปรดอย่าถามหาเหตุผล ถึงแม้จะไม่มีเหตุผลดี ๆ เลยก็ไม่เป็นไร ตัวตนที่แท้จริงของพวกเราทุกคนงดงามเสมอ
จงอย่าใช้ชีวิตวันนี้ด้วยความรู้สึกของเมื่อวาน เพราะการมีชีวิตอยู่เป็นสิ่งที่ควรขอบคุณที่สุด
บางครั้งคำบอกลาก็มาในรูปแบบของคำว่า แป๊บนะ เดี๋ยวมา แด่ผู้ที่มีความศรัทธาต่อความรัก (หรือที่สมัยนี้เขาเรียกกันว่าคนคลั่งรักนั่นแหละ)
พันครั้งที่หวั่นไหวกว่าจะเป็นผู้ใหญ่ สับสน...อ่อนล้า...เจ็บปวด ล้มเหลว...พ่ายแพ้...เสียใจ เพราะเป็นเพียงแค่คนหนุ่มสาวคนหนึ่ง แด่เธอ..หนุ่มสาวผู้เผชิญหน้ากับชะตาชีวิตเพียงลำพัง
เราเติบโตขึ้นในทุก ๆ วัน ทุกช่วงชีวิตมีบทเรียน และทุก ๆ บทเรียน ทำให้เราเป็นเราในวันนี้
ห่างแค่ไหน ถึงใกล้กันกำลังดี ใกล้ไปก็อาจไม่ดี ไกลไปก็อาจไม่ใช่ แล้วแค่ไหนกันนะถึงพอดี
ถ้าเป็นเธอจะต้องผ่านมันไปได้แน่นอน แด่เธอผู้สวยงาม อดทนมามากแม้กระทั่งวันนี้
มันไม่ง่ายขึ้นหรอก แต่เธอจะเก่งขึ้น บางความรู้สึกก็ทำให้ยิ้มยาก แต่เธอจะผ่านมันไปได้เสมอ เมื่อเธอรู้จักมันดีขึ้น
ไม่ต้องรีบเข้มแข็งก็ได้ ถ้ายังไม่พร้อม ให้เวลากับความพัง เพื่อที่จะเข้าใจว่า โลกที่เคยนึกว่าแตกสลายจริง ๆ แล้ว ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย
เราจะเติบโตขึ้นทุกครั้งหลังฝนตก เราไม่อาจระบายชีวิตด้วยสีโปรดเพียงสีเดียว บางครั้งอ่อนล้าด้วยสีหม่นทึม บางครายิ้มแย้มแต้มด้วยสีสันประหม่าไม่เข้ากัน บางเวลาต้องระบายสีแห่งความหวังเมื่ออยู่ในที่ที่ไม่อาจเดินหน้า...
เพราะความเศร้าของเราไม่เท่ากัน มุมมองใหม่ของความเศร้าและอารมณ์ที่คุณไม่เคยรู้ว่ามีอยู่ แม้ความเศร้าไม่หายไป แต่คุณวางมันลงได้แล้วก้าวไปต่อ
แล้วมันจะผ่านไป ไม่ต่างอะไรจากฤดูกาล รู้จัก หลงทาง พบเจอกันใหม่ แล้วก็แยกย้ายจากกันไปนี่แหละชีวิต
จงเป็นเราในแบบของเรา ไม่ใช่แบบที่เขาอยากให้เป็น ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ทุกสิ่งทุกอย่างมันทำให้เราเติบโตเสมอ
ไม่เป็นไรนะ ถ้าจะร้องไห้บ้าง โปรดอย่าซุกซ่อนน้ำตาและความเจ็บปวดเอาไว้ เพราะถึงแม้โตเป็นผู้ใหญ่ ก็ไม่ต้องเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้นะ
เรายังไม่เจอกัน แต่รู้ว่าเธอรออยู่ตรงนั้น ณ จุดตัดของจักรวาล เรา ยังไม่เจอกัน แต่รู้ว่าเธอ รออยู่ตรงนั้น ณ จุดตัดของจักรวาล
ดูเพิ่มเติม