"ข้าพเจ้าเดินตามหนทางสู่ขุนเขายะเยือก ทางสู่ขุนเขาที่ยาวไกลไม่รู้จบสิ้น หุบเขาเป็นแนวยาวดารดาษด้วยหิน สายน้ำกว้างฟากฝั่งรกครึ้มด้วยหญ้า มีตะไคร่น้ำจับลื่น แม้ไร้ฝน ต้นสนถอนหายใจ แต่นั่นไม่ใช่เสียงลม ใครเลยจะอาจสลัดพ้นพันธนาการของโลกนี้ และมานั่งอยู่กับข้าพเจ้าในท่ามกลางเมฆขาว..." 

    "ขุนเขายะเยือก" เล่มนี้ เป็นเหมือนนิ้วที่ชี้มายังกลางใจของเรา ใคร่ครวญให้ดีก็จะพบว่าความสุขที่แท้อยู่ที่กลางใจของเรานั่นเอง คือสภาวะที่ว่างเปล่าจากความยึดติดถือมั่น ไม่หลงเพลินในความคิดคำนึงใด ๆ เชื่อว่าจิตวิญญาณและท่วงทำนองของ "หานซาน" จะยังคงสื่อกับคนรุ่นใหม่ในวันนี้ได้ ดังที่ได้สร้างแรงบันดาลใจแก่ผู้คนทุกยุคทุกสมัยตลอดพันปีที่ผ่านมา และจะนำพาคนรุ่นใหม่ให้พบกับความอิสระและความมีชีวิตชีวิตชีวา แม้รอบตัวจะเต็มไปด้วยความว้าวุ่น สับสน และสิ่งล่อเร้าเย้ายวนให้หลงเพลินในสมมติและมายาการของชีวิตเพียงใดก็ตาม