"วอลแตร์" เริ่มแต่ง "ซาดิก" หรือ "ชะตาลิขิต" ในปี ค.ศ. 1745 ขณะมีอายุ 51 ปี เขาใช้เวลาถึง 3 ปี ในการแต่งปรัชญนิยายเรื่องนี้ วอลแตร์ในวัย 51 ปี มีไฟแรงมิต่างจากคนวัยสี่สิบทั่วไป ต่อสู้เพื่อความถูกต้อง เพื่อเสรีภาพและความเสมอภาคในสังคม เขาทะเยอทะยานในลาภยศ ชื่อเสียงทางการเมือง รวมทั้งมีความรัก จึงไม่น่าประหลาดใจที่แรงกระตุ้นภายใน หรือกิเลสตัณหาในทุกด้านเหล่านี้ ทำให้เรื่องของซาดิกซึ่งเปรียบเหมือนภาคหนึ่งของวอลแตร์ชวนอ่านอย่างยิ่ง

    นอกจากนี้ วอลแตร์ยังอาศัยจินตนาการจากนิยายตะวันออก (อาหรับและจีน) และนิยายตะวันตก (กรึก โรมัน และอังกฤษ) มาผูกเข้ากับโครงเรื่องและความคิดส่วนตนในแต่ละบท นำผู้อ่านไปสู่ข้อสรุปตามที่ตั้งไว้โดยที่ผู้อ่านไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ตัววอลแตร์เองแอบซ่อนอยู่หลังบรรทัด คอยยิ้ม คอยเยาะ เย้ยหยัน เย้าหยอก ประชดประชัน แดกดัน เสียดสีความเป็นไปทั้งหลายทั้งปวงในโลกนี้ ด้วยภาษาที่ไพเราะสละสลวย ประณีตบรรจง และงดงาม และด้วยการแกล้งกล่าวอ้างบทบัญญัติของศาสดาโซโรอัสเตอร์! ปรัชญนิยายเรื่องนี้มีวิธีนำเสนอที่แยบยลและแยบคายยิ่งนัก!