"โวล์ฟกัง บอร์แชร์ต" เป็นนักเขียนระดับแนวหน้าของยุคสมัย เขาต้องการก้าวผ่านความโหดร้ายของสงครามโดยไม่ทำใจให้ลืม หากแต่ด้วยการเก็บไว้ในความทรงจำและสะท้อนคิด งานเขียนของบอร์แชร์ต จึงจัดอยู่ในยุคเริ่มต้นของวรรณกรรมสมัยใหม่ ซึ่งเน้นเสนอเนื้อหาเกี่ยวกับ ความสูญสิ้นสลาย และชั่วโมงศูนย์ ในวรรณกรรมประเภทเรื่องสั้นยุคหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ซึ่งผลงานของเขามีชื่อเสียงและได้รับความนิยมอย่างเป็นมากจวบมาจนถึงปัจจุบันนี้

    "โวล์ฟกัง บอร์แชร์ต" เป็นนักเขียนที่อายุสั้น ดังนั้นเขาจึงมีผลงานไม่มากนัก ได้แก่ บทละคร 1 เรื่อง งานร้อยแก้ว 38 เรื่อง บทกลอน 29 บท เรื่องสั้นส่วนใหญ่ของบอร์แชร์ตเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างสงครามหรือในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งที่ไม่ชี้เฉพาะหลังสงคราม เรื่องสั้นของเขามีพลังในการเล่าเรื่องราว ตัวละครมีลักษณะเฉพาะชัดเจน สามารถชี้ชัดได้ว่าเป็นใครเพียงแค่บรรยายบุคลิกลักษณะบางอย่างเท่านั้น ตัวละครสามารถเป็นใครก็ได้ที่ตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกัน เป็นชะตากรรมร่วมกันของผู้คนในช่วงเวลานั้น นอกจากนั้นการบรรยายภาพในการดำเนินเรื่องบอร์แชร์ตจะใช้การลดทอนคำ ประหยัดคำ ใช้คำน้อยที่สุด ในเรื่องนาฬิกาห้องครัวมีการใช้รูปประโยคไม่ซับซ้อน โดยจำกัดการใช้คำเพียงไม่กี่คำผ่านโครงสร้างประโยคหลักและประโยครองสั้น ๆ แต่ใช้วิธีการซ้ำคำ ย้ำประโยคเดิมหลายครั้งในหลายช่วงตอนเพื่อแสดงให้เห็นว่าเศษซากของสงครามแทบไม่เหลืออะไรทิ้งไว้ งานเขียนของบอร์แชร์ตไม่แสดงความงามทางภาษา ไม่ใช้คำขยายในการบรรยาย สะท้อนให้เห็นถึงความแร้นแค้น สิ้นหวัง อับจนหนทาง การยอมจำนน รวมถึงการสูญเสียสติ อันเนื่องมาจากผลของสงครามและการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักจนไม่สามารถบรรยายความรู้สึกออกมาเป็นคำพูดได้ อังเฟรด อันเดอร์ช กล่าวถึงแนวการเขียนของบอแชร์ตว่า เป็นการใช้ภาษาที่ "น้อย" แต่ "หนักแน่น" ท่วงทำนองการบรรยายคล้ายเทคนิคการบรรเลงดนตรีสตัคคาโต คือ "ตอกย้ำ สั้น ๆ ห้วน ๆ" ลักษณะสำคัญอีกประการหนึ่งคือ กลวิธีการเขียนแบบซ้ำคำหลายครั้ง โดยใช้สำนวนภาษาที่รุนแรงทรงพลัง ซึ่งถือว่าเป็นแนวการเขียนที่สำคัญที่สุดในงานของบอร์แชร์ตทุกเรื่อง

- เสียงในอากาศ - ยามราตรี
- ยุคสมัยไร้คำลา
- อยู่ต่อเถอะนะ ยีราฟ
- ผ่านไปแล้ว ผ่านไปแล้ว
- รางโบว์ลิ่ง
- ดงหิมะ
- สหายผู็ซีดเซียว
- มีแมวหนาวตายอยู่กลางหิมะ
- ไนติงเกลขับขาน
- สามกษัตริย์จากรัติกาล
ฯลฯ