พบกับการกลับมาของวรรณกรรมคลาสสิกแห่งญี่ปุ่นที่ครองใจผู้อ่านมานับศตวรรษ "โคะโคะโระ" เรื่องราวการพบพานที่อาจเรียกได้ว่าบังเอิญของคนต่างวัยสองคน ซึ่งได้มาพบกันในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของยุคสมัยและจุดเปลี่ยนของชีวิต นี่คือวรรณกรรมที่ไม่ได้เรียกร้องสิ่งใด ไม่ว่าจากสังคม หรือจากใคร มันเพียงพาคุณกลับไปสำรวจจิตใจ เผชิญหน้าความเจ็บปวดในอดีตที่ไม่อาจบอกผู้ใด ซึ่งยังคงทิ้งรอยแผลเป็นที่เรียกว่าความอ้างว้างโดดเดี่ยวไว้ในหัวใจของเรา

    "โคะโคะโระ" เป็นวรรณกรรมในชีวิตที่เต็มไปด้วยความขัดแย้งและแตกต่างจาก วรรณกรรมเพื่อชีวิตเพื่อประชาชนที่เรารู้จักอย่างยิ่ง ข้อความและเหตุการณ์ความเป็นไปที่เกิดขึ้นในเรื่องนั้น หากอ่านด้วยใจแล้วจะรู้สึกเสมือนประหนึ่งเอาน้ำเย็นเฉียบราดลงไปในหัวใจ บางตอนรู้สึกถึงสภาพของความเปลี่ยนแปลงและความขัดแย้งร่วมกัน แม้จะห่างทั้งกาละและเทศะก็ตาม นี่เองที่ทำให้มีคำกล่าวเปรียบเปรยว่าวรรณกรรมคือวิญญาณ (หรือหัวใจ) ของสังคมนั้นๆ ตราบใดที่ยังไม่อาจ "รู้สึก" กับวรรณกรรมและความคิดของประเทศนั้น ก็ไม่อาจรู้จักและเข้าใจประวัติศาสตร์และอื่นๆ ของประเทศนั้นได้

- เซนเซและข้าพเจ้า
- พ่อแม่และข้าพเจ้า
- เซนเซกับพินัยกรรม