หนังสือเล่มนี้ราวกับเป็นนิยายย้อนยุคที่หวนกลับไปสํารวจข้อถกเถียงของอุดมการณ์ต่างชุดกัน ที่ดันมาตั้งอยู่บนฐานของอุดมคติโรแมนติคชุดเดียวกัน อันสืบเนื่องมาจากนวนิยายอัศวินเรื่องหนึ่ง มันคือการตั้งคําถามถึงสํานึกอย่างถือสิทธิ์ของความเป็นผู้ผดุงคุณธรรมและผู้ปราบปรามความชั่วร้าย ที่กระทําไปในนามของความฝัน อันมีเส้นที่บางยิ่งนักมาคั่นแบ่งกับความวิปลาส

    ถ้าในสมัยหนึ่ง โฟลแบรต์จะเขียนนวนิยายให้ผู้หญิงคนหนึ่งใช้ชีวิตไปตามความฝันโรแมนติคอันเป็นอิทธิพลจากนิยายประโลมโลกที่เธออ่าน กระไรเล่าถ้าในอีกสมัย จะมีนักอ่านซึ่งยึดเอาความหมายของอุดมคติในนวนิยายมาเป็นแรงผลักดันฝันใฝ่ของการผดุงคุณธรรม แต่คําถามของการอ่านก็ยังมีอยู่ว่า เราอ่านมันอย่างไร และอ่านด้วยสำนึกแบบไหน พอๆ กับคำถามว่า ความฝันที่ว่านั้นคือฝันยามตื่น หรือคือฝันยุ่งเหยิงในวิกาลยาวนานของความหลับใหล และเป็นความฝันที่ต้องแลกมาด้วยอะไร

    เพราะ "To dream the impossible dream" ก็ยังเป็นได้ทั้ง "ขอฝันใฝ่ในฝันอันเหลือเชื่อ" ของอุดมการณ์ฝ่ายขวา และ "สุดมือเอื้อมคว้าข้าจะฝัน" ของอุดมการณ์ค่อนมาทางซ้าย (ในนามปัญญาชนเดือนตุลา) ที่กาลเวลาก็พิสูจน์แล้วว่า เอาเข้าจริงแล้ว ก็แทนค่ากันได้ไม่ต่างอะไรในฐานะสัญญะลอยล่องอันว่างเปล่าพอกัน

บทที่ 1 ผู้อาศัยอยู่บนดาดฟ้า
บทที่ 2 พื้นที่ของซานโช่
บทที่ 3 ระบบเหตุผลยังคทำหน้าที่
บทที่ 4 การลุกลาม ของความลวง
บทที่ 5 ความชาญฉลาดของคนโง่
บทที่ 6 แรดแห่งสยาม
บทที่ 7 แผนฆ่าประชาธิปไตย ในห้องปิดตาย
บทที่ 8 หัวใจหรือ? หัวใจยามนี้
บทที่ 9 คลำหาแสงสว่างในความมืด
บทที่ 10 กำจัดปีศาจ
ฯลฯ

"เดือนวาด พิมวนา" เขียนนวนิยายเรื่องนี้ด้วยท่วงท่าสมจริง ชนิดที่แทบจะเป็นบันทึกเหตุการณ์จริง และตัวละครนั้นก็ดูมีเค้าอ้างอิงจากบุคคลจริง เป็นการนําภาวะที่เกิดขึ้นจริงมาเขียนเป็นนิยาย ที่ว่าด้วยนิยายที่ถูกนํามาเป็นโจทย์ของความจริง และดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่โลกความจริงจําลองนิยายนี้จะแวดล้อมอยู่กับโลกนักเขียน นักอ่าน และวงการวรรณกรรม ราวกับเป็นภาพจำลองความขัดแย้งร้าวฉานในกาลครั้งหนึ่งของผู้คนที่อ่านหนังสือเล่มเดียวกัน แต่อ่านไม่เหมือนกัน