หนังสือ "(ผิดกลิ่น แปลกหน้า) ในแดนอารยธรรม (Exile and the Kingdom)" เล่มนี้ เป็นวรรณกรรมรื้อสร้างเรื่องเล่าแม่แบบ ซึ่งเดิมต้องมีลักษณะของมนุษยนิยม (humanism) ความเชิงบวกที่เป็นปฏิฐาน (positivism) มโนทัศน์ (logocentrism) หรือความมีองค์รวม (totallism) เพราะโลกหลังอาณานิคมและหลังสงครามความคิดเรื่องเสรีภาพแตกต่างออกไป สร้างสังคมสมัยใหม่เป็นสังคมยัปปี้ที่ซับซ้อน ขณะวรรณกรรมฝรั่งเศสซึ่งพยายามอิงเข้ากับปรัชญาเกิดขึ้นอย่างโดดเด่น อย่างงานในกลุ่มของ "ฌอง ปอล ซาร์ตร์" 

    เมื่อ "อัลแบร์ต กามูส์" สร้างงานที่แปลกออกไป ให้ความสำคัญกับความเป็นชายขอบ อันเป็นหมุดหมายสำคัญต่อวรรณกรรมหลังยุคโครงสร้างและสมัยนิยม ให้วรรณกรรมทำหน้าที่เป็นตัวชาดก มิใช่ปรัชญาหัวข้อธรรม ให้มองเห็นชีวิตในแง่มุมความคิด ความเชื่อ ในหลายมุมหลายด้าน เหมือนมองจากสายตาคนนอก โดยมีสังคมชายขอบ และคนเล็กคนน้อยที่เป็นภาพแทนความจริงอันเป็นศูนย์กลาง

    การก้าวออกจากขนบเดิมของ อัลแบร์ต กามูส์ ย่อมส่งผลต่อท่าทีและเกิดวิวาทะว่าเขาหลุดออกจาก "การเป่ากระหม่อม" และ "สายสะดือ" ของปรัชญาเอกซ์ซิสต์นั่นเองที่กามูส์ได้อธิบายความซับซ้อน โดยความจริงของมนุษย์ เป็นคำคมที่ว่า...ผมรักแม่มากกว่าความยุติธรรม...เป็นการบอกว่าโลกหลังจากนี้ไม่ได้เชื่อมั่นต่อโครงสร้าง และอุดมการณ์ใดเพียงหนึ่งเดียว

- เมื่อฌานีนนอกใจ
- ความเศร้าของชายผู้เงียบงัน
- ผู้แปรพักตร์
- อาคันตุกะ
- ศิลปินทำงาน
- ศิลาปาฏิหาริย์